Білорусь стає все ближчою до України

Двое

Мастом падзелены ці злой
Насмешкаю паромшчыка?
Вясной павеяла, вясной
I першым спорным дожджыкам.

Не збыўся ясны мой прагноз:
Скразным дажджом надзелена.
Шкадую: не туды завёз,
Дзе молада і зелена.

Счакаўшыся, калі міне,
Дажджынку п’ю гаркавую.
Іду па левай старане,
А ўсё гляджу — на правую.

Трава падскочыла, бы ў сне,
Абмытая залеваю.
Ідзеш па правай старане,
А ўсё глядзіш — на левую.

Євгенія Яніщиц (1948–1978) так рано пішла з життя. Інші її ліричні вірші, звичайно, в оригіналі, білоруською мовою.

Да Вас

Начало формы

Конец формы

Аціхлі дрэвы і шляхі,
Каб голас Ваш змагла пачуць я.
Так растапляюць лёд глухі
Вясны жаданыя пачуцці.

Пастойце ж на гары крутой!
Нам усё роўна дыхаць розна.
Так белізны сваёй святой
Засарамаціцца бярозка.

Я аддала сябе сама
Ва ўладу полымя і скрухі.
Каторы год між нас — зіма,
Ляцяць гады, як завірухі.

Сачу задумнай сіратой
Адзін пагляд, што мілы зроку.
Пабудзьце ж на гары крутой!
Я пакланюся Вам здалёку.

Яшчэ не збыты успамін…

Яшчэ не збыты успамін

На вуснах смагай згорклай.

Маўчу цябе святлом калін,

Каменнямі узгоркаў.

Дубы паўсталі на дыбы.

Вартуе воўк маліну.

Ты вывучаў мяне, нібы

Далёкую краіну.

Ўспаролі урвішча грыбы.

Туман лясок ахутаў.

Ты пакідаў мяне, нібы

Перасяленцы хутар.

Салонка з хлебам на стале,

Абрусік даматканы.

Ты зноў вяртаешся,

але

Няма мяне, каханы!

Як доўга дождж ілье, а я не чую.
Наскрозь, да ніткі, вымакла зямля.
Ніхто нам шчасных дзён не навяшчуе,
Як самі мы — сягоння і пасля.

Вяртаючыся з болю, нібы з бою,
Галубячы ўцалелы успамін,
Нязбыўны мой, заручымся журбою
Зялёнаю, як раска і палын!

Даўно няма адказу ў запытання,
Жывём пад знакам шанцу і бяды.
I залатой разлукаю кахання
Апрануты асеннія сады.